ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ
Η Ομάδα Ενθάρρυνσης και Στήριξης απλώς πληροφορεί εφήβους και γονείς για τις πιο σύγχρονες, εξελιγμένες και αποτελεσματικές αντιλήψεις της ζωής.
Εκδίδει τη σειρά Η Πραγματική Ελευθερία για τους έφηβους και Ο Σύγχρονος Γονιός για τους γονείς. Μη δεχτείς τίποτα από αυτά που θα διαβάσεις, χωρίς να το περάσεις από την δική σου λογική και το εσωτερικό σου αίσθημα της αλήθειας. Την απόλυτη ευθύνη για την ζωή σου την έχεις πάντα εσύ. Αν χρειάζεσαι καθοδήγηση, ρώτα το γιατρό, τον ψυχολόγο ή τον πνευματικό σου.
=======================
Η εφηβεία είναι μια μεταιχμιακή φάση ζωής, μια ενδιάμεση κατάσταση όπου ο έφηβος δεν είναι πια παιδί, αλλά ούτε και ενήλικας που έχει αναλάβει τις ευθύνες της προσωπικής του ζωής που εργάζεται δηλαδή, παίρνει μισθό και είναι σε θέση να συντηρεί τον εαυτό του. Από την μια ζει ακόμα με τους γονείς του και τους χρειάζεται για την επιβίωση και την ικανοποίηση των αναγκών του – ιδιαίτερα αν θέλει να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο και να μην εργαστεί αμέσως. Από την άλλη έχει ανάγκη να βιώσει ελευθερία στις επιλογές του. Η αναζήτηση ταυτότητας αποτελεί βασική ανάγκη κατά την περίοδο της εφηβείας και έτσι περισσότεροι έφηβοι βρίσκονταιι σε αναζήτηση ταυτότητας και χρειάζονται ελευθερία και υποστήριξη, για να «προβάρουν» διάφορους «εαυτούς» μέχρι να δουν ποιός τους ταιριάζει καλύτερα και είναι ο πιο αυθεντικός τους εαυτός με τον οποίο αισθάνονται καλύτερα.
Είναι πραγματικά μια δύσκολη φάση τόσο για τους ίδιους τους εφήβους όσο και για τους γονείς τους. Κατά την περίοδο αυτή της ζωής δεν είναι λίγοι οι έφηβοι που αντιλαμβάνονται τους γονείς ως εμπόδιο στην ελευθερία τους με αποτέλεσμα να νιώθουν εχθρικά απέναντί τους, να ξεχνούν όλα όσα έχουν κάνει οι γονείς τους και να τρέφουν αρνητικά συναισθήματα για αυτούς.
Παράλληλα και οι γονείς αρκετές φορές γίνονται επιθετικοί και απορριπτικοί προς τον έφηβο. Ίσως νιώθουν φοβισμένοι, αδικημένοι, προδομένοι και θυμωμένοι που μετά από τόσες θυσίες εισπράττουν από τα παιδιά τους αυτήν την συμπεριφορά. Αυτό συμβαίνει γιατί πιθανόν δεν γνωρίζουν τα μοντέλα που τα παιδιά τους επιλέγουν ή «προβάρουν», για να βρουν τον εαυτό τους. Αν αυτή η κατάσταση σας θυμίζει τη δική σας, εδώ υπάρχει τροφή για σκέψη.
Οι παρακάτω σκέψεις πιθανόν να αποτελέσουν γόνιμη βάση για προβληματισμό και σκέψη από την πλευρά των γονέων:
1. Παρόλο που έχουν την ευθύνη να προστατεύουν και να καθοδηγούν μέχρι μια ορισμένη ηλικία τα παιδιά τους, αυτά δεν αποτελούν ιδιοκτησία τους. ϳΕχουν τη δική τους λογική, το δικό τους προορισμό και, πιθανότατα, διαφορετικά μοντέλα, αξίες και ιδέες από αυτά της δικής τους εποχής.
2. Μακάρι να μπορούσαν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από κάθε πιθανό κίνδυνο ή δοκιμασία. Όμως αυτά τα πλάσματα, ως ψυχές ξεχωριστές από αυτούς έχουν να βιώσουν το δικό τους σχέδιο ζωής ,τις δικές τους εμπειρίες. Μερικές από αυτές τις εμπειρίες μπορεί να περιέχουν καταστάσεις που οι γονείς φοβούνται.
3. Όσο και να το θέλουν δεν μπορούν να προστατεύσουν 100% τα παιδιά τους – ούτε μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Θα χρειαστεί να βρούν μια ισορροπία μεταξύ των απαγορευτικών ή καθοδηγητικών κανόνων που θα θέλανε να εφαρμόσουν και την ανάγκη του παιδιού να ωριμάσει και να βρει την δίκη του λογική και σκέψη.
4.Τα παιδιά δεν μπορούν να ζήσουν την ζωή τους σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης των γονέων. Ως ανθρώπινα πλάσματα ενδέχεται να κάνουν λάθη ή να ριψοκινδυνεύσουν αλλά αυτό αποτελεί μέρος της ωρίμανσής τους και δεν είναι πάντα δυνατό να αποφευχθεί. Οι γονείς δεν μπορούν να δημιουργήσουν την πραγματικότητα των παιδιών τους. Μπορούν μόνο να κάνουν ό,τι το καλύτερο με το νου και τις ιδέες που έχουν κάθε στιγμή. Δεν γίνεται όμως να δημιουργήσουν την υγεία, την ευτυχία, την επιτυχία τους. Μόνο αυτά μπορούν. Και ο τρόπος τους μπορεί να μην είναι σύμφωνος πάντα με αυτόν που οι γονείς έχουν στον νου τους.
5. Ο κάθε γονιός κάποια στιγμή θα χρειαστεί να δώσει στο παιδί του τη δυνατότητα να αναλάβει 100% την ευθύνη για τις επιλογές του αλλά και για τις συνέπειες των επιλογών του. Αυτό είναι δεδομένο. Αρκεί να φροντίσει, ώστε η ανάθεση ευθυνών να γίνεται σταδιακά, για να νιώθει και ο ίδιος το λιγότερο δυνατό φόβο και για να προστατεύεται το παιδί όσο το δυνατόν περισσότερο. Η διαδικασία αυτή θα χρειαστεί να αρχίσει στην ηλικία των 12 ετών περίπου και να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τα 18. Στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα για το ποια στάδια πρέπει να ακολουθήσει μια τέτοια πρακτική από την πλευρά των γονέων, για να είναι αποτελεσματική. Στη φάση αυτή απαιτείται προσοχή και οι γονείς οφείλουν να γνωρίζουν ότι αν προχωρούν πολύ αργά στην ανάθεση ευθυνών και στην αντιμετώπιση των συνεπειών που συνεπάγονται οι επιλογές των παιδιών τους, μπορεί να χάσουν το παιδί στην αντίδραση και την υπερβολή. Αν πάλι προχωρούν πιο γρήγορα από όσο το παιδί χρειάζεται για να νιώσει ασφάλεια σχετικά με την ανάληψη ευθυνών, τότε μπορεί να βρεθούν στη θέση να έχουν ενοχές και φόβους.
6. Τα παιδιά δεν είναι εδώ για να ολοκληρώσουν τα δικά μας όνειρα. Είναι εδώ για να ολοκληρώσουν τα δικά τους όνειρα. Είναι κρίμα να τα φορτώνουμε με τα δικά μας. Οι γονείς, από την άλλη πλευρά, καλό θα ήταν να καταλάβουν ότι, σε κάποιο το βαθμό, το παιδί χρειάζεται να περάσει από διάφορες φάσεις, για να μπορέσει να τις απομυθοποιήσει. Όταν το εμποδίζουμε, ίσως να επιμηκύνουμε την εμμονή του με το θέμα αυτό.
7. Τα παιδιά έχουν μια εσωτερική σοφία με την οποία γεννιούνται. Δεν χρειάζονται να τα μάθουνε όλα από μας. Αντί να δίνουμε συμβουλές και εντολές, μπορούμε με τη μαιευτική του Σωκράτη, να τους κάνουμε ερωτήσεις που τα οδηγούν στις απαντήσεις που υπάρχουν μέσα τους.
8. Δεν υπάρχει ποτέ δικαιολογία για την άσκηση σωματικής ή λεκτικής βίας προς τι παιδί. Ό,τι και να κάνει, πάντα αξίζει την αγάπη και το σεβασμό μας. Μπορεί με μια πράξη ή συμπεριφορά άδικη ή ανήθικη να ακυρώσει προσωρινά το δικαίωμα της ελευθερίας ή μερικών παροχών, αλλα πάντα αξίζει να του μιλάμε και να του συμπεριφερόμαστε με αγάπη και σεβασμό – ακόμα και στην περίπτωση που χρειάζεται να πάρουμε μέτρα και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες για την συμπεριφορά του. Θα χρειαστεί εδώ να ξεχωρίσουμε το παιδί από την συμπεριφορά του. Μπορούμε να διατηρούμε την αγάπη μας ακόμα όταν εκφράζουμε την δυσαρέσκεια μας για μία συμπεριφορά.
9. Είναι πολύ σημαντικό να κρατάμε τα κανάλια της επικοινωνίας ανοιχτά και να νιώθει το παιδί ότι μπορεί να μοιραστεί την αλήθεια μαζί μας με ασφάλεια και χωρίς να φοβάται την απόρριψη. Επίσης, η μη επικοινωνία σαν τρόπος τιμωρίας δεν είναι σχεδόν ποτέ η λύση.
10.Η ανθρώπινη κοινωνία υπόκειται διαρκώς σε εξέλιξη και όπως εμείς δεν είχαμε τις ίδιες πεποιθήσεις με τους γονείς μας και δεν πιστεύαμε στις ίδιες αξίες, είναι φυσικό και τα παιδιά μας να έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις σε μερικά θέματα. Είναι επίσης φυσικό να απορρίπτουν προσωρινά τις δικές μας αξίες και το δικό μας τρόπο ζωής σε μια προσπάθεια ανεξαρτησίας και προσδιορισμού του εαυτού τους. Είναι σημαντικό να μην εκλάβουμε αυτή τους τη στάση ως προσωπική αντιπαράθεση αλλά ως μια φυσική διαδικασία.
11.Είναι καλύτερο να επιλέξουμε για διαπραγμάτευση τα θέματα τα οποία θεωρούμε σημαντικά και όχι να ανοίξουμε μαζί του πεδία σύγκρουσης και για ζητήματα λιγότερο σημαντικά. Αν αυτό που κάνει δεν είναι ανήθικο ή βλαβερό – αλλά απλώς δεν μας αρέσει – ίσως καλύτερα να το παρακάμψουμε Να «παλέψουμε» τα σημαντικά.
12.Το ότι αγαπάμε το παιδί μας είναι δεδομένο. Είναι όμως και καλό να του το θυμίζουμε τακτικά με φυσικό τρόπο – ακόμα κι όταν δεν συμπεριφέρεται, όπως θα θέλαμε.
13. Τα παιδιά δεν είναι καθόλου ανεκτικά προς την υποκρισία, γι αυτό είναι σημαντικό να τους δίνουμε το παράδειγμα για έναν τρόπο συμπεριφοράς που θέλουμε να υιοθετήσουνκαι όχι άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε.
14. Δεν είναι σίγουρο ότι η επιτυχία, όπως ορίζεται από την κοινωνία μας σήμερα (χρήματα, επαγγελματική καταξίωση, ανταγωνιστική συμπεριφορά, αναγνωρισιμότητα), σημαίνει πράγματι ευτυχία, υγεία και ηρεμία για τα παιδιά μας. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Καλύτερα, να αφήσουμε το παιδί να μας πει τί θέλει να κάνει με την ζωή του. Ακόμα κι όταν χρειάζεται να περάσει από μερικές απογοητεύσεις, για να φτάσει εκεί.
15. Να μάθουμε το «εγώ-μήνυμα» και την «ενεργητική ακρόαση» σαν τρόπο πιο αποτελεσματικής επικοινωνίας όχι μόνο με τα παιδιά μας αλλά το σύντροφο, γονείς, αδέλφια και φίλους. Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν με το να εξηγήσουν στον έφηβο, τί ακριβώς νιώθουν και τί φοβούνται και όχι να τον απορρίπτουν ή να τον μειώνουν. Δείτε περισσότερα στο www.beyourself-gr.com/
16. Η επισήμανση των λαθών και ελαττωμάτων τους από τους άλλους τελικά δεν τα βοηθάει. Καλύτερα να τα ενθαρρύνουμε σε αυτό που θέλουν να κάνουν παρά να τα απορρίπτουμε και να τα αποθαρρύνουμε. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για τα παιδιά μας να τα ενισχύουμε στις επιλογές τους με ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και αισιοδοξίας. Δηλ. να εμπιστευόμαστε ότι θα επιτύχουν στους στόχους που έχουν επιλέξει, γιατί τους θεωρούν καλύτερους γι αυτά. Αλλά, άλλο τόσο σημαντικό είναι, αν τελικά αναγνωρίσουν ότι έχουν κάνει λάθος, να τα ενισχύσουμε να γυρίσουν πίσω και να πάρουν το δρόμο που πιστεύουν ότι τους ταιριάζει καλύτερα. Το λάθος δεν είναι ποτέ «λάθος». Μπορεί να είναι η απαραίτητη εμπειρία, για να καταλάβουν βιωματικά τί τους ταιριάζει και τί όχι, χωρίς να αμφιβάλλουν για τις επιλογές τους, ή χωρίς να έχουν το αίσθημα της «χαμένης ευκαιρίας», που μπορεί να τα γεμίζει με απωθημένα και πικρίες.
17. Είναι σημαντικό για τα παιδιά μας να νιώθουν ότι η αγάπη μας για αυτά είναι ανεξάρτητη από την εμφάνιση και τις επιδόσεις τους στο σχολείο ή αλλού.
18. Αν θέλουμε να αγαπάνε τη μάθηση, τότε θα χρειαστεί και εμείς να την αγαπάμε και να διαβάζουμε και να ερευνούμε στο ίντερνετ. Να συνεχίζουμε και εμείς να μαθαίνουμε.
19. Υπάρχουν ομάδες αυτογνωσίας για γονείς που θέλουν να βελτιώσουν τον εαυτό τους σε αυτό το ρόλο. Είναι παράλογο που δεν έχουμε μαθήματα στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο σχετικά με το πώ ς να φροντίζεις πιο αποτελεσματικά τα παιδιά σου, ώστε να γίνουν χρήσιμα και θετικά μέλη της κοινωνίας. Τι θα μπορούσε να είναι πιο θεραπευτικό και ωφέλιμο για την κοινωνία μας;
20. Παρόλο που σας προτείνουμε να διαβάσετε βιβλία για την ανατροφή των παιδιών και των εφήβων, κανένα παιδί δεν είναι ίδιο και πάνω από όλες τις θεωρίες – ακόμα και αυτές που λέγονται εδώ- είναι η δική σας αγάπη και εσωτερική καθοδήγηση για το παιδί σας. Είναι σημαντικό, όμως, να ελευθερωθείτε από τους προγραμματισμούς που πέρασαν μέσα σας από τα δικά σας παιδικά χρόνια και να σκεφθείτε για τον εαυτό σας.
21. Ίσως η πιο σημαντική συμβουλή είναι να φαντασθείτε ότι είστε το παιδί σας, να μπείτε στην θέση του, να σκεφθείτε πως νιώθετε και τί χρειάζεστε όταν ταυτίζεστε μαζί του και να συμπεριφέρεστε ανάλογα.
Δεν είναι μόνο το παιδί που έχει εξετάσεις. Και οι γονείς περνάνε τις εξετάσεις της ζωής.
Καλή Επιτυχία
Να είστε καλά.
Τυπώστε το άρθρο εδώ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ.pdf (105636)
