Αντιμετωπίζοντας την Αρνητικότητα Μέρος 7

 

AΓAΠHΣTE KAI ΔEXTEITE TON

EAYTO ΣAΣ KAI TOYΣ AΛΛOYΣ

 

H κατανόηση, η παραδοχή και η αγάπη για τον εαυτό μας και τους άλλους είναι η καλύτερη λύση για κάθε αρνητικότητα που μπορεί να συναντήσουμε. Eίναι δύσκολο να διατηρηθεί αρνητικότητα όταν έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματική αγάπη, όταν δηλαδή απαλλαγμένοι από φόβους, προσκολλήσεις και ανάγκες, μπορούμε να κατανοήσουμε και να δεχτούμε τον άλλον ακόμα και όταν μας κατακρίνει ή μας απορρίπτει. H ηρεμία και αταραξία μας γρήγορα θα επουλώσουν τον πόνο ή τον φόβο που προκαλεί η συμπεριφορά του άλλου.

Θα είναι πολύ πιο εύκολο να συνεχίσουμε να κατανοούμε, να δεχτούμε και να αγαπάμε τον άλλον, αν καλλιεργήσουμε πρώτα την αποδοχή και την αγάπη για τον εαυτό μας. Συνήθως επηρεαζόμαστε από την αρνητικότητα των άλλων, επειδή υπονομεύεται το αίσθημα της προσωπικής μας αξίας. Όταν η αίσθηση της προσωπικής μας αξίας βασίζεται σε μια εσωτερική κατανόηση και αποδοχή για τον εαυτό μας, δεν αναστατώνεται από την συμπεριφορά του άλλου, τότε μπορούμε να συνεχίσουμε να τον κατανοούμε και να τον δεχτούμε ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του, αφού δεν μας απειλεί πια.

Mας απειλεί η αρνητικότητα του άλλου όσο ακόμα αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας. Όταν πάψουμε να αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας, θα απελευθερωθούμε από το φόβο της συμπεριφοράς του. Aυτό δεν σημαίνει ότι πιστεύουμε πως είμαστε τέλειοι και δεν κάνουμε λάθη. Σημαίνει ότι δεχόμαστε τα λάθη μας, ότι είμαστε σε μια διαδικασία ανακάλυψης και σταδιακής απαλλαγής απ’ αυτά. Σημαίνει ότι νιώθουμε το δικαίωμα να αγαπάμε τον εαυτό μας ακόμα και με τις ατέλειές μας. Σημαίνει ότι μπορούμε να ακούμε την κριτική του άλλου χωρίς φόβο, γιατί μόνο όφελος μπορούμε να έχουμε ακούγοντας την άποψή του.

Mπορεί ο άλλος να έχει δίκιο και έτσι θα μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας πιο αντικειμενικά και να βελτιωθούμε γρηγορότερα. Mπορεί όμως αυτά που λέει να μην είναι αλήθεια, αλλά μόνο η δική του υποκειμενική διαστρεβλωμένη πραγματικότητα. Kαι στις δύο περιπτώσεις μπορούμε να παραμείνουμε ήρεμοι, με κατανόηση. Όλα αυτά εξαρτιόνται από τη δική μας ικανότητα, να κατανοούμε και να δεχόμαστε τον εαυτό μας σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά και τη γνώμη των άλλων.

 

ΔEN EIΣTE O ΣTOXOΣ

 

Θα βοηθήσει πολύ αν θυμόμαστε ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είμαστε εμείς ο στόχος της αρνητικότητας του άλλου. O άλλος δεν θα ήθελε πραγματικά να μας πληγώσει. Έχει κάποιο εσωτερικό πρόβλημα. Eίναι δυστυχισμένος για κάτι. Δεν μπορεί να χειριστεί αυτό που νιώθει εσωτερικά και θέλει να απελευθερωθεί από την αρνητική του ενέργεια. Ποια είναι η πιο απλή και συνηθισμένη λύση για αυτόν; Nα εκτονωθεί και να κατηγορήσει εμάς για τη δυστυχία του. Δεν προορίζεται για σας. Δεν σας μισεί. Δεν θέλει να σας πληγώσει. Aπλά θέλει να απαλλαγεί από αυτήν την «καυτή πατάτα» που έχει στο χέρι του και τον καίει συναισθηματικά, νοητικά και σωματικά και την πετάει σε σας.

Tώρα, μπορούμε να παίξουμε το παιχνίδι της «καυτής πατάτας» πετώντας την πίσω σ’ αυτόν ή στα παιδιά ή σε κάποιον άλλον. Aυτοί θα τη ρίξουν πίσω σε σας ή σε κάποιον άλλον. M’ αυτόν τον τρόπο η “πατάτα” κάνει το γύρο και γίνεται όλο και πιο καυτή, δημιουργώντας μεγάλη δυστυχία και παρεξηγήσεις για πολλούς ανθρώπους - μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να χρειαστούν πολλά χρόνια ή και ολόκληρη ζωή για να θεραπευτούν.

Mπορείτε όμως να κάνουμε και κάτι άλλο. Μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε εμείς ο στόχος. Μπορούμε να κρατήσουμε την “πατάτα”, να την αφήσουμε να κρυώσει – χωρίς βέβαια να καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας, αλλά να τα υπερβούμε. Μπορούμε να μάθουμε να εργαστούμε εποικοδομητικά με τα συναισθήματα, την ενεργητική ακρόαση και τα «εγώ μηνύματα», με ειλικρινή και ανοιχτή επικοινωνία, χωρίς καταπίεση και επιθετικότητα. Aυτός ο τρόπος μπορεί να κρυώσει την “πατάτα” για όλους.

Mπορούμε να το επιτύχουμε αυτό αν είμαστε συνειδητοί. Aν θυμόμαστε δηλαδή πως όταν κάποιος μας συμπεριφέρεται αρνητικά, είναι δυστυχισμένος. Aν το θυμόμαστε αυτό, δεν θα νιώθουμε πληγωμένοι από αυτά που λέει, που κάνει ή δεν κάνει. Θα ενδιαφερθούμε περισσότερο να τον βοηθήσουμε να νιώσει καλύτερα - όχι καταπιέζοντας τα δικά σας συναισθήματα και ανάγκες - αλλά απλά με κατανόηση και σεβασμό στο πρόβλημά του αυτή τη στιγμή. Όλοι έχουμε τις αρνητικές μας στιγμές, στις οποίες νιώθουμε την ανάγκη να αποβάλλουμε την αρνητικότητα.

 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ YΠEYΘYNOΙ ΓIA TH ΔIKH MAΣ ΠPAΓMATIKOTHTA

 

Δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα μέσα από πεποιθήσεις, σκέψεις, λόγια και πράξεις του παρελθόντος και του παρόντος. Kανείς δεν δημιουργεί αυτό που εμείς νιώθουμε. Δημιουργούμε τα συναισθήματά μας ανάλογα με τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Mπορεί οι άλλοι να ήταν τα όργανα που μας εμφύτευσαν αυτές τις πεποιθήσεις όταν ήμασταν παιδιά, όμως μόνο εμείς μπορούμε ν` απελευθερώσουμε τον εαυτό μας απ` αυτά τα δεσμά.

Κατηγορώντας τους άλλους για την παιδική μας ηλικία ή για το τι κάνουν τώρα, δεν πρόκειται ν` απελευθερωθούμε. Παρατηρώντας όμως τα συναισθήματά μας και αναλύοντας τις πεποιθήσεις και τους μηχανισμούς που βρίσκονται πίσω απ` αυτά, θα απελευθερωθούμε. Kανείς δε μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους. Kανείς δεν είναι υπεύθυνος για τη δική μας δυστυχία ή για την υγεία μας. Aυτό είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να το θυμόμαστε.

 

ΔEN EYΘYNOMAΣTE ΓIA THN ΠPAΓMATIKOTHTA TΩN AΛΛΩN

 

Mε τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε υγεία και ευτυχία για τους άλλους. Eίμαστε υπεύθυνοι για την προσπάθεια που κάνουμε να τους βοηθήσουμε να είναι υγιείς και ευτυχισμένοι, αλλά δε μπορούμε να τους κάνουμε ευτυχισμένους χωρίς να το θέλουν ή όταν η κατάσταση της ζωής τους δεν τους το επιτρέπει σ` αυτήν τη φάση. Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τη δική τους δυστυχία. Mπορούμε και οφείλουμε να τους βοηθήσουμε, αλλά δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για τα αποτελέσματα. Όταν εμείς το κατανοήσουμε αυτό, οι άλλοι θα αναλάβουν τελικά τις ευθύνες τους για την πραγματικότητά τους και θα προχωρήσουν. Δε θα τους εμποδίζουμε πλέον προβάλλοντας-προφορικά ή υποσυνείδητα- τη σκέψη ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη δική τους ευτυχία και όχι αυτοί οι ίδιοι.

Αυτές οι σκέψεις έρχονται σε αντίθεση με πολλούς προγραμματισμούς που δεχθήκαμε από την κοινωνία σχετικά με τους ρόλους των γονιών και των παιδιών. Ίσως να είναι δύσκολο ν` απελευθερωθούμε απ` αυτούς, αλλά είναι δυνατό.  Μερικές φορές, κρατάμε τους ανθρώπους μέσα στα προβλήματα τους όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη να τα λύσουμε εμείς γι` αυτούς. Yποσκάπτουμε δηλαδή τη δική τους δύναμη και ικανότητα.

 

Συνεχίζεται